18:44 Reporter: Bertoa_15 0 Responses
http://es.youtube.com/watch?v=F8mZGDFDceU

Read more...

La estantería de Loultimoen

17:09 Reporter: Bertoa_15 0 Responses

Leyendas:

En algunas sesiones de espiritismo se obtuvieron moldes de manos de espíritus en parafina. Sin embargo, Harry Houdini, el gran prestidigitador probó que era un truco relativamente fácil de aprender.

¿Hay Vida En El Más Allá?

lúnico fenómeno del cual el mundo tiene certeza es la muerte. Sin embargo, ¿cuántos de nosotros meditamos sobre este gran trauma y nos preparamos para afrontarlo? ¿Qué sucede cuando morimos? ¿Nada? ¿Conseguimos la felicidad completa, "la vida eterna", o simplemente hay un algo insustancial y vago?

Los materialistas y ateos responderían "nada". Para ellos la vida es un proceso puramente biológico; cuando el cuerpo muere la personalidad muere con él, del mismo modo que deja de generarse electricidad cuando una batería falla. Para estas personas la vida no puede "ir a ningún otro sitio". Estos racionalistas señalan a menudo que la antiquísima creencia en una vida futura es un mero reflejo del terror que el hombre siente por la muerte, por ser olvidado. A, través de la historia ha esquivado esta idea impensable o la ha rodeado con un optimismo ritual y pueril. El materialista opina que ésta es una actitud cobarde e intelectualmente deshonesta -debemos enfrentarnos con los "hechos"- después de todo, es cierto que lo único que sabemos de la vida es la muerte.

Pero, ¿qué sucede con el concepto de "vida eterna"? Casi todos los religionistas han predicado que sobrevivimos a la muerte corporal -de una forma u otra-. Probablemente estaríamos en lo cierto al afirmar que cuanto más sofisticada es la religión es más probable que conciba cierta forma de "vida eterna" para algún elemento inmortal del individual, bien en una clase de paraíso o en medio de los tormentos del infierno. Si el materialista está en lo cierto, no hay que hacer ninguna otra aclaración. Si los religionistas tienen razón, entonces conviene que cada individuo busque su salvación. Pero en el contexto de la religión, la creencia en una vida futura debe permanecer coma una cuestión de fe, y sólo la experiencia de nuestra propia muerte puede demostrarnos sí estamos en lo cierto o no.

A santa compaña

iles de testimonios aseguran haber visto una procesión de figuras con sudario, que avalarían la existencia del mito gallego de la Santa Compaña. ¿Qué hay de cierto? Veamos las hipótesis más sugestivas y los relatos de algunos testigos.

Fernando Magdalena, del Centro de Investigaciones Psicobiofísicas de Vigo, confesaba que el número de casos de aparición de la «Santa Compaña» ha disminuido notablemente; para nosotros es debido en buena parte a la creciente iluminación y asfaltado de los caminos; para los «creyentes» la razón es que ahora se rezan más misas a los difuntos...Pero, aunque en menor número, las apariciones no han desaparecido. En El Ferrol Juan Pérez decía: «Estaba con mi hermano en el coche, cerca de la playa, cuando los vimos. Eran una media docena. Todos vestían túnicas blancas, como de monjes, y se movían en silencio por encima de las rocas. Nos quedamos petrificados sin poder decir palabra...».

Holandés herrante


na nave tropieza con una terrible tormenta, pero su capitán, enloquecido y sordo a las súplicas, rehúsa buscar refugio. Como castigo, es condenado a recorrer los mares durante toda la eternidad. ¿Cuál es el origen de la famosa leyenda del Holandés Errante?
Bruno Alabau, otro testigo de la insólita aparición, fue el más explícito, ya que pudo presenciar el fenómeno desde más cerca: «Fue en marzo de 1982, en Gisamo (La Coruña). Yo era boy-scout y me encontraba con mis compañeros en una acampada de fin de semana. Después de la cena, ya era de noche, hicimos un «acecho», una especie de juego del escondite. Yo decidí rodear el campamento a través del bosque, así que me fui colina abajo y cuando estaba llegando al camino ví unas luces. Pensé que sería alguno de mis compañeros así que me escondí detrás de unos árboles con la idea de darles un susto, pero el asustado fui yo. No me preguntes qué era aquello. Eran siete «personas» en dos filas de tres y con uno de ellos delante, entre las dos filas.
La historia del Holandés Errante es una de las más famosas y quizá de las más antiguas leyendas del mar, ya que circula desde hace, por lo menos, 500 años. Pero posiblemente su origen se remonte a tiempos muy anteriores al nacimiento de Cristo. Esencialmente, la historia es la siguiente: un maniático capitán holandés -por supuesto, el término «Holandés Errante» se refiere al capitán y no a su barco- desafía la ira de Dios y como resultado es condenado a navegar por los océanos eternamente, provocando la muerte de todos cuantos ven su nave espectral. Esta historia ha sido elaborada por muchos escritores, pero constituye algo más que una ficción, una siniestra historia del mar para asustar a crédulos marineros de agua dulce en tabernas portuarias. Este barco fantasma ha sido avistado en numerosas ocasiones, las últimas en pleno siglo XX

Una novela para goveranarlos a todos

Prólogo
Era un luns de choiva de febreiro de 1726, eu estaba coidando de miña nai enferma, pois meu pai abandoara ao pouco de eu nacer, vivíamos nunha casa de pedra pequena e humilde. O forte vento que sopraba esa noite ameazaba con levar o fráxil tellado que nos daba cobixo ante a choiva. Miña nai, quere unha cunca de sopa quente? É o único que temos.—dixenlle
Non meu anxo eu non che quero máis ca morrer tranquila e a carón do meu neniño—respondeume ela con tenrura mentres derramaba algunhas bágoas—o único que sinto deste mundo e que non che puiden dar unha vida mellor.
Non diga iso, vostede deume canto puido.
Si, pero non o suficiente…---respondeume ela ca voz entrecortada.
Eu quérolle moito…non se me vaia, por favor…
A hora xa me chegou meu neno, so che quero dicir unha cousa… busca a teu pai…el é un gran home.---dicíame ela mentres me acariciaba a cabeza---sufriu tanto coma min cando se viu obrigado a deixarnos.
Segundos despois pechou os ollos e a súa cara adoptou un xesto de tranquilidade.
¡Mamá, non!---gritei mentres as meixelas enchíanse me de bágoas.Botei toda a noite apoiado na cama ata que o sono me puido.
Despertei a mañanciña co canto do galo saín da casa e fun avisar a veciña e máis o cura.
O enterro celebrouse dous días despois o mércores de cinza, estaban presentes meus tíos Roxelio e María que me viñeron dar un bico en canto me viron, tamén estaban todas as veciñas da aldea que me miraban con lástima.Despois do enterro os meus tíos falaron co cura un bo anaco ata que por fin saíu miña tía.
Ven aquí Marquiños, queremos falar contigo—dixome ela co seu agradable ton de voz.
Eu entrei obediente.
Ola Marcos—dixome o cura, que era unha persoa a que sempre lle tivera moito respeto por mor do alto que era e a súas vestimentas negras—cómo estás?
Mira marcos queremosche falar de algo--os tres tiñan a mirada posta en min—o señor cura e máis nós estibemos pensando que trala morte de túa nai non tes quen te coide, porque nós somos os teus únicos parentes vivos e non temos suficientes cartos para manterte, así que o falamos co señor cura e so tes unha opción, teste que meterte monxe.
Eu quedei aturdido. Un rapaz de catorce anos e mullereiro coma min monxe?
Pasado maña ingresarás no mosteiro de San Esteban de Ribas do Sil preto de Monforte de Lemos, que foi restaurado e ocupado de novo e onde necesitan xente coma ti.—anuncioume o cura nun ton case de orde .
Cómo?Tan pronto?—pensei para os meus adentros mentres meus tíos e o cura falando do que levaría.
Desolado por ter que deixar a miña aldea natal e a tumba da miña ben querida nai, baixei a cabeza e aceptei o porvir que me quedaba.

Estraña aparición

Os meus país,Carme e Ramón , os mes dous irmáns e máis eu acababamos de chegar a Ourense despois de cinco días andando, a fría neve que cubría os campos e camiños conxelábanos os pés, Xurxo o máis pequeno ía nos ombreiros de meu pai e iso era o que máis enchía de envexa.Entramos nunha pequena taberna a comer e refuxiarnos do frío antes de chegar a Celanova onde o meu pai ia traballar na fachada do mosteiro, pedimos un bo prato de caldo quente para cada un; e todos demos rapidamente conta del. Cando xa parara de nevar saímos da taberna e seguimos andando polo solitario camiño polo que viñeramos.
Ao pouco de andar oímos uns lamentos na espesura e todos quedamos quietos pois podía ser un fuxitivo perigoso. Aínda que meu pai era un home alto e vigoroso estaría en desvantaxe se o posible proscrito tiña unha maza ou unha vara.
Espreitamos un pouco e cada vez oíanse o lamentos máis preto, o meu pai e máis eu que era o máis vello, adentármonos no bosque por onde se oían os xemidos o pouco de entrarmos no bosque descubrimos un claro no que había un home tirado e sangrando moitísimo polo costado esquerdo. Acercámonos a el e o meu pai faloulle:
Esta vostede ben?
Iso quixera meu amigo pero a miña hora xa está cerca—respondeu o home que pola súa indumentaria parecía un cabaleiro.
Quere que fagamos algo por vostede, necesita axuda?—preguntoulle meu pai.
Si mire quero que tome esta carta…--dixo devilmente—entréguella ao prior do mosteiro de San Salvador de Celanova preto da cidade de Ourense… Non fale disto e oculte ben a carta ou irán por vostede, procure que ninguén o saiba, nin sequera a súa familia…
O mesmo che digo rapaz…-- dixo dirixíndose a min.
Así o farei, téñao por seguro pois casualmente diríxome a…--a voz do meu pai cesou.
O cabaleiro acababa de falecer, envolvémolo nunha manta e tapeino cunhas polas, mentres meu pai fíxolle unha cruz, despois marchamos de alí e enganamos a miña nai e a meus irmáns dicíndolles que era un xabaril ferido.
Retomamos o camiño máis calados ca de costume. Catro horas despois chegamos a vila de Celanova onde se alzaba o maxestoso mosteiro de San Salvador.
Por fin chegamos, levounos unha semana pero aquí estamos—dixo meu pai—aquí comezarei a tallar os santos que me pidan os monxes.
Si, Ramón, pero agora vamos a ver a nosa nova casa—interrompeuno miña nai.
Ao pouco acomodámonos na casa na que viviríamos o resto da nosa vida.
Era unha casa de pedra, bastante grande, con dúas habitacións e un amplo salón con unha lareira que quentaba toda a casa.
Carmiña eu volvo dentro dun momento,vou falar co prior Leandro.—dixo meu pai.
E logo marchou cara o impoñente mosteiro que se alzaba no centro da cidade, chamou a porta e saíu un novicio duns dezaseis anos.
Que se lle ofrece?—preguntou.
Quero falar co prior Leandro.
Sígame.
O novicio levouno por un xardín, no centro do mosteiro,ata un corredor que conducía a casa do prior.
Padre, aquí hai un home que quere velo—este informou o prior, un home duns cincuenta anos, alto, de barba e con unha calvicie avanzada.Tiña a mirada dun home observador e intelixente, sentado nunha cadeira de madeira e cun coxín de lá detrás do costado sorriulle a meu pai.
Bo día padre—saudei.
Bo día nos dea Deus—respondeu—Que xa te acomodaches na túa nova casa?
Si, elle moi cómoda, pero mire, quería falarlle dunha cousa de máis importancia.
Do seu salario pode ser?—preguntou con acritude.
Non, algo ben máis importante.
Si,si,prosiga.
Cando acababa de saír de Ourense para aquí, encontreime no monte o que podía ser un cabaleiro moribundo.E doume isto para vostede e pediume que a ocultara en que non falara con ninguén diso.—contoulle meu pai o prior mentres lle daba a carta.
A cara do monxe cambiara bruscamente, a súa expresión de tranquilidade mudara por outra de nerviosismo.
Alguén da túa familia sabe algo?
Só o meu fillo máis vello que estaba presente cando o cabaleiro me dou a carta.
E cres que llo dirá a alguén?—preguntoume o prior con xesto preocupado.
Non, o cabaleiro fíxonos xurar que non falariamos disto con ninguén.
Iso espero, iso espero.

TIRA DE ÁNGEL

O principio e unha merda pero esperade as seguintes:
Tira cómica
As lendas de Anxo:

portada

Capitulo1: As luces.

Estamos en calquera aldea de Galicia, estamos na posguerra, e estamos na casa dunha muller a piques de dar a luz.O seu ome está traballando fora, por iso esta sua sogra con ela.

Era pola noite,ibanse deitar na cama cando a muller nova viu pola fiestra da habitación una luz, como a dun foco. A luz baixa polo alto cara abaixo atravesando por un camiño de vacas , q había alí.Elas crian que era alguen que viña andando polo camino,pero elas sabían perfectamente que xusto por onde acababa de pasar había unas silveiras enormes e xa se empezaron a asustar un pouco…

Seguian as duas ali mirando cara aquela persoa que baixaba polo alto abaixo cando de repente a unha acordouselle aljo e dixo:

-Por ahí pasa un rejacho! Se ajarra a sai pa saltar e que é muller

-asi xa o sabemos!

Pero a luz seguiu toda dereita cara adiante ,sen saltar o regacho, ata que chegou a carretera(mais ven un camiño),xusto a esquina da casa desta muller.Unha quedou mirando o camino principal dende a misma venta, mentres que a outra foi mirar a ventá contraria,pero non se volveu a ver ninguén.Quedou ali naquela esquina do recuncho onde se gardaba a colleita, no sitio mais baixo da casa vella.

Explicación:

Esas luces crianse que viñan visitar as mulleres que estaban a punto de dar a luz. Eran simplemente luces, que ti non te decatabas case nunca. As luces iban ata a casa da embarazada e subían as tellas da casa , e poñianse xusto enriba do sitio onde durmia a muller.Por iso é loxico que esta muller crise que eran as luces que a visitansen aquela noite.


Read more...